Het echte Patagonië!

Door rechts af te slaan verlaten we even de route 40.
Het uitzicht veranderd al gelijk, de Andes komt weer in beeld. Langs ons een mooi meer en af en toe een klein watertje met een flamingo er in, op zoek naar eten. We rijden naar de Fitz Roy Range. Een gebergte dat er erg ruig uitziet, op het moment van rijden kunnen we nog niets zien want de wolken zitten er voor.
Daarvoor was het een erg mooie dag, blauwe lucht en warme zon. Toen we in El Chaltén ( een mooi dorpje net voor het nationaal park) aankwamen was het donkergrijs, en kwamen de sneeuwvlokken naar beneden. Sneeuw? En dat na maanden goed weer! Jassen, lange broeken en mutsen werden weer uit onze kledingkasten (storage boxen) gehaald. Brr.
Sinds een lange tijd gingen we op een camping staan want het was te koud. Binnen in de woonkamer/keuken van de camping ruik ik iets erg lekkers en het komt bekend voor, Pannenkoeken! Een NL stel was daar aan het koken. Dus een avond lekker Nederlands babbelen en ervaringen uitwisselen, helaas hebben we geen pannenkoek kunnen proeven...die waren te snel op.

Rutger's haar ging er weer af, bij een patagonische kapper.

Fitz Roy met wolken

We hoorden dat het al 2 weken erg slecht weer was in El Chaltén, de Fitz Roy was al een tijd niet gezien. Maar toch vol goede moed gingen wij op pad. Hier en daar al wat blauwe plekken tussen de witte wolken. We liepen op een pad met links en rechts mooie uitzichten, bossen vol groen en aparte bomen. Opeens vloog er een specht met rode kop langs en begon een gat te tikken in een boom. Mooie natuur. We liepen een stukje omhoog en in een keer tussen de takken van de bomen door kwam daar Fitz Roy te voorschijn. Een gebergte dat erg wild is, het lijken omgekeerde haaientanden met sneeuw op de toppen en rechts een gletsjer. Wauw wat een prachtig uitzicht. Uiteindelijk een flinke klim gemaakt om nog dichterbij de Fitz Roy te komen. De klim was best zwaar maar het mooie uitzicht maakte alles goed. Ook daar weer een NL stel tegengekomen, 2 doktoren we zijn dus in goede handen als we naar beneden lopen, de steile berg weer af.
S'avonds een keer lekker uiteten geweest met Renee en Ralf. Natuurlijk een fles rode Argentijnse wijn en een mals stuk koe. Het water loopt me al weer in de mond.

Steeds meer hadden we het idee, nu zijn we toch echt in Patagonië. De sneeuw en mooie gebergte maar die route 40 was toch echt, echt droog. Pas toen we naar El Calafate gingen, richting Gletsjer Perito Moreno. Dachten we nu wordt Patagonië toch echt werkelijkheid. Buiten het toeristische dorp El Calafate, is Nationaal Park Los Glaciares. Zo fijn om met je eigen wagen er heen te rijden, zonder al de andere toeristen. We kwamen er net aan het einde van de middag aan, zodat de meeste toeristenbussen weg waren. En we hadden geluk. We moesten wachten (dachten we). Je kon je auto weg zetten en verder met een busje gaan. (Om 18u terug) Of een halfuur wachten en dan zelf gaan zodat je om 20u (wanneer het park sluit) weg kunt gaan. Laatste natuurlijk, zodat we eindeloos kunnen wachten op de vallende ijsblokken. We dachten even een kleine wandeling te maken voordat we verder mochten. We liepen naar het water en het pad liep verder, om een klif heen en daar zonder aanwijzingen, bordjes enz was de gletsjer te zien. Blauwe lucht, helder (ijsgrijs) water en een wit, blauw glanzende gletsjer. 30km lang, 5km breed en 60m hoog. Gigantisch dus! Maar deze gletsjer heeft nog iets, namelijk deze gletsjer groeit nog 2 meter per dag. Dus met een beetje geduld en op het juiste moment kijken zie je een ijsblok vallen vanaf deze gletsjer. En geloof me, dit is gaaf om te zien en te horen. Je ziet eerst een stuk dat in sloom motion van de gletsjer afglijdt, in het water valt, een grote golf veroorzaakt en je hoort daarna een geweldige klap omdat het geluid pas later komt! Doordat dit zo gaaf was om te zien heb ik helaas geen foto's kunnen maken omdat ik alleen met mijn mond open en ogen wijd open kon kijken en keihard wow kon roepen, daarna was het ' oja weer vergeten om een foto/filmpje te maken..

Patagonische mus, erg dol op broodkruimels..

 We hebben dus een paar uur daar op de wandelpaden gespendeerd, waar weinig mensen waren maar wel veel wind. De zon scheen en we hebben ,alweer, genoten.
En toen kwam er nog meer wind!... en die blies het verhaaltje uit...

Veel wind dus..

Route 40, het niemandsland

Route 40, het niemandsland. Richting het zuiden van Argentinië. Route 40 is een weg die je wil missen maar ook weer niet. Er is helemaal niks, droge steppe. Met af en toe een dorpje dat je soms zelfs als sprookdorp kan zien. Er loopt niemand, de winkels lijken dicht te zijn maar er is dan wel iemand bij de tankstation. Gelukkig maar want de dorpjes zitten ver van elkaar af en dan heb je benzine nodig (altijd wel een extra kan benzine mee). 

In het begin is het nieuw en leuk om te zien. Vlakke landen, droge graspollen en af en toe een haas die over de weg sprint. Na een tijd, als je 4uur moet rijden of langer, wordt het saai en saaier. Niks te zien, niks te doen. Maar deze route volgen we omdat we dan bij de populaire dorpjes, el Chaltén en el Calafate uit komen. De dorpen met ingang tot The Fitz Roy Range en Glacier Perito Moreno. 

Heel veel niks alleen een weg

Mijn chauffeur

Steppe

Nog meer niks

Tussendoor stoppen we wat om iets te eten, vaak aan de kant van de weg daar zijn stopplaatsen. Maar niet echt geweldig, een open stuk waar een overvolle prullenbak staat. We komen langs een dorpje genaamd Esquel en lees in onze gids dat hier vroeger de Patagonië express stopte. Even kijken of hij er nog staat, en inderdaad een oud treintje wat vernieuwd is en nu nog steeds rijdt! Hij gaat maar 30km per uur en rijdt naar het noorden dus wij gaan hier niet op omdat we naar het zuiden gaan.

We gaan voor een paar dagen naar een wat groener gebied genaamd NP Los Alerces. Een boomsoort dat vooral in Chili maar ook in Argentinië voorkomt. We moeten eigenlijk betalen voor alle Nationale parken maar we komen er al snel achter als je naar 20.u komt kun je zo doorrijden, geen slagbomen of beveiliging. We dachten dat we op de terugweg wel moesten betalen of een kaartje moesten laten zien maar ook dit was niet het geval. We hebben 2 dagen bij een meer gestaan waar verder helemaal niemand was. We hebben wat gewandeld en weer vrienden gemaakt met loslopend wild (een hond en een kat). We beginnen wel te merken dat we niet meer kunnen zwemmen/badderen in de meren want het wordt nu toch echt koud. S´avonds liggen we er ook al weer op tijd in want echt buiten zitten kan nu ook niet meer tot laat, helaas kunnen we ook geen vuurtje meer maken ivm bosbranden.

Patagonië Express, met chauffeur, die komt me bekend voor!

Auto verstopt

Eten maken in onze keuken/bed/woonkamer/tv lounge

Genieten!

Het patagonische leven

Niet likken!

Staren in de verte

Weer verder naar het zuiden over de route 40, weer niet veel te zien, al hoewel we komen steeds meer dode dieren tegen, karkassen maar ook drogende huiden. Niet alleen dode dieren, tijdens het rijden, wat weer een beetje saai werd, vloog er in een keer een condor over ongeveer 7 meter boven ons. We werden hier weer even stil van, zo een grote vogel die op de lucht zweeft. Mooie momenten in een droog, dor landschap.

Die boe-it niet meer

Guanaco/Llama die de overkant ook niet gehaald heeft..

Deze Zorro vindt dat geen probleem, heerlijke maaltijd!

Na nog meer kilometers zien we een bord met Cueva de los manos (grot van de handen). We besluiten er heen te gaan, een omweg maar goed dat is het fijne van een eigen auto. We rijden over een slechte niet geasfalteerde weg en bij elke opvliegende steen hopen we dat het een laagvlieger is en geen liefhebber is van ruiten. We komen aan bij de grot en zien dat we de enige echte buitenlanders zijn die hier komen, voor de rest maar een paar Argentijnen. Leuk zo een eigen auto. We lopen met de gids langs een rots die vol is geschilderd met handen, naja geschilderd. Ongeveer 7000 v. Chr hebben een van de eerste bewoners van Argentinië ´kunst´ gemaakt met een mix van bloed, vet van dieren en mineralen uit de aarde. Veel handen, ze deden de mix in de mond, legde hun hand op de rots en besproeide dan zo hun hand, als een soort van airbrush in deze tijd. Je ziet heel veel linkerhanden en af en toe een rechterhand (veel mensen toen rechtshandig denken ze). Ook schilderden ze hoe ze jaagden op Guanacos (llama achtige beesten die er nu nog steeds rondlopen). Deze rotsschilderingen zijn erg goed bewaard gebleven waarschijnlijk door de mix van bloed en vet maar ook doordat het zonlicht er niet al te veel opschijnt. Het was een informatief uurtje en daarna hebben we gezellig Mate gedronken met de Argentijnen. (wij hebben er nu ook een Cuia gekocht.

Wikipedia feit --> Mate, ook wel chimarrão (Portugees), chimarron (Spaans) of Paraguay-thee genoemd, is een infusie die vooral in Zuid-Amerika gedronken wordt. De drank is typisch voor het zuiden van Brazilië en omringende landen als Paraguay, Bolivia, Uruguay en Argentinië. Van het laatste land is het de nationale drank.

Mate is aftreksel van de jonge blaadjes en knoppen (Portugees: erva mate; Spaans: yerba mate) van de mateplant (Ilex paraguariensis). De erva mate komt klaar voor gebruik in een mengeling van gehele en versnipperde groene blaadjes die zijn gedroogd en gezeefd. Verschillen in kwaliteit liggen vooral in de rijpheid en de fijnheid van de blaadjes. Mate heeft een bitterzoete smaak. Afhankelijk van de kwaliteit van de erva mate kan het bittere of zoete overheersen.Mate wordt normaal gesproken in gezelschap gedronken, bijvoorbeeld bij bezoek. In een speciale kop gemaakt van een kalebas, genaamd cuia (Portugees), wordt de erva mategemengd met water en via een dik ijzeren rietje, genaamd bomba (Portugees) of bombilla(Spaans), opgedronken. De mate wordt meestal warm geserveerd; ook zijn er regio's waar men hem koud drinkt.

Ze doen er nog heel moeilijk over in Argentinië terwijl het in the UK geen big business is.

Endless roads, Route 40 

Cueva de los manos, hier zie je de Guanacos.

en al die handjes de rots op.

Llama´s op de weg

Een beetje wind..

En weer door!  Route 40 wordt vervolgd. Op naar El Chaltén naar Mount Fitz Roy en El Calafate naar Gletsjer Perito Moreno.