Zuiden van Zuid Amerika: Route 40, het niemandsland

Route 40, het niemandsland. Richting het zuiden van Argentinië. Route 40 is een weg die je wil missen maar ook weer niet. Er is helemaal niks, droge steppe. Met af en toe een dorpje dat je soms zelfs als sprookdorp kan zien. Er loopt niemand, de winkels lijken dicht te zijn maar er is dan wel iemand bij de tankstation. Gelukkig maar want de dorpjes zitten ver van elkaar af en dan heb je benzine nodig (altijd wel een extra kan benzine mee).

In het begin is het nieuw en leuk om te zien. Vlakke landen, droge graspollen en af en toe een haas die over de weg sprint. Na een tijd, als je 4uur moet rijden of langer, wordt het saai en saaier. Niks te zien, niks te doen. Maar deze route volgen we omdat we dan bij de populaire dorpjes, el Chaltén en el Calafate uit komen. De dorpen met ingang tot The Fitz Roy Range en Glacier Perito Moreno.

Heel veel niks alleen een weg

Mijn chauffeur

Steppe

Nog meer niks

Tussendoor stoppen we wat om iets te eten, vaak aan de kant van de weg daar zijn stopplaatsen. Maar niet echt geweldig, een open stuk waar een overvolle prullenbak staat. We komen langs een dorpje genaamd Esquel en lees in onze gids dat hier vroeger de Patagonië express stopte. Even kijken of hij er nog staat, en inderdaad een oud treintje wat vernieuwd is en nu nog steeds rijdt! Hij gaat maar 30km per uur en rijdt naar het noorden dus wij gaan hier niet op omdat we naar het zuiden gaan.

We gaan voor een paar dagen naar een wat groener gebied genaamd NP Los Alerces. Een boomsoort dat vooral in Chili maar ook in Argentinië voorkomt. We moeten eigenlijk betalen voor alle Nationale parken maar we komen er al snel achter als je naar 20.u komt kun je zo doorrijden, geen slagbomen of beveiliging. We dachten dat we op de terugweg wel moesten betalen of een kaartje moesten laten zien maar ook dit was niet het geval. We hebben 2 dagen bij een meer gestaan waar verder helemaal niemand was. We hebben wat gewandeld en weer vrienden gemaakt met loslopend wild (een hond en een kat). We beginnen wel te merken dat we niet meer kunnen zwemmen/badderen in de meren want het wordt nu toch echt koud. S´avonds liggen we er ook al weer op tijd in want echt buiten zitten kan nu ook niet meer tot laat, helaas kunnen we ook geen vuurtje meer maken ivm bosbranden.

Patagonië Express, met chauffeur, die komt me bekend voor!

Auto verstopt

Eten maken in onze keuken/bed/woonkamer/tv lounge

Genieten!

Het patagonische leven

Niet likken!

Staren in de verte

Weer verder naar het zuiden over de route 40, weer niet veel te zien, al hoewel we komen steeds meer dode dieren tegen, karkassen maar ook drogende huiden. Niet alleen dode dieren, tijdens het rijden, wat weer een beetje saai werd, vloog er in een keer een condor over ongeveer 7 meter boven ons. We werden hier weer even stil van, zo een grote vogel die op de lucht zweeft. Mooie momenten in een droog, dor landschap.

Die boe-it niet meer

Guanaco/Llama die de overkant ook niet gehaald heeft..

Deze Zorro vindt dat geen probleem, heerlijke maaltijd!

Na nog meer kilometers zien we een bord met Cueva de los manos (grot van de handen). We besluiten er heen te gaan, een omweg maar goed dat is het fijne van een eigen auto. We rijden over een slechte niet geasfalteerde weg en bij elke opvliegende steen hopen we dat het een laagvlieger is en geen liefhebber is van ruiten. We komen aan bij de grot en zien dat we de enige echte buitenlanders zijn die hier komen, voor de rest maar een paar Argentijnen. Leuk zo een eigen auto. We lopen met de gids langs een rots die vol is geschilderd met handen, naja geschilderd. Ongeveer 7000 v. Chr hebben een van de eerste bewoners van Argentinië ´kunst´ gemaakt met een mix van bloed, vet van dieren en mineralen uit de aarde. Veel handen, ze deden de mix in de mond, legde hun hand op de rots en besproeide dan zo hun hand, als een soort van airbrush in deze tijd. Je ziet heel veel linkerhanden en af en toe een rechterhand (veel mensen toen rechtshandig denken ze). Ook schilderden ze hoe ze jaagden op Guanacos (llama achtige beesten die er nu nog steeds rondlopen). Deze rotsschilderingen zijn erg goed bewaard gebleven waarschijnlijk door de mix van bloed en vet maar ook doordat het zonlicht er niet al te veel opschijnt. Het was een informatief uurtje en daarna hebben we gezellig Mate gedronken met de Argentijnen. (wij hebben er nu ook een Cuia gekocht.

Wikipedia feit --> Mate, ook wel chimarrão (Portugees), chimarron (Spaans) of Paraguay-thee genoemd, is een infusie die vooral in Zuid-Amerika gedronken wordt. De drank is typisch voor het zuiden van Brazilië en omringende landen als Paraguay, Bolivia, Uruguay en Argentinië. Van het laatste land is het de nationale drank.

Mate is aftreksel van de jonge blaadjes en knoppen (Portugees: erva mate; Spaans: yerba mate) van de mateplant (Ilex paraguariensis). De erva mate komt klaar voor gebruik in een mengeling van gehele en versnipperde groene blaadjes die zijn gedroogd en gezeefd. Verschillen in kwaliteit liggen vooral in de rijpheid en de fijnheid van de blaadjes. Mate heeft een bitterzoete smaak. Afhankelijk van de kwaliteit van de erva mate kan het bittere of zoete overheersen.Mate wordt normaal gesproken in gezelschap gedronken, bijvoorbeeld bij bezoek. In een speciale kop gemaakt van een kalebas, genaamd cuia (Portugees), wordt de erva mategemengd met water en via een dik ijzeren rietje, genaamd bomba (Portugees) of bombilla(Spaans), opgedronken. De mate wordt meestal warm geserveerd; ook zijn er regio's waar men hem koud drinkt.